Acclimatiseren is er deze keer niet bij, want om 07.30 u. vertrekken we alweer naar een vliegveld. Deze keer niet in zomer kleding en op sandalen, maar met trui, lange broek, dikke jas en de voeten geperst in laarzen.  Nu niet van Singapore, Bangkok of Phnom Penh, maar van vliegveld Düsseldorf.
Nog vóór de balie open is staan we te wachten om in te kunnen checken.

Vertrekhallen op vliegvelden zijn overal hetzelfde, aankomende en vertrekkende mensen, koffers en volgeladen tassen, controles en papierwerk. Alleen de entourage is soms een beetje anders.
Het vliegtuig zit vol met Russies sprekende mensen met teveel handbagage, waardoor er opstoppingen ontstaan, voordat iedereen zijn plaats kan bereiken.

Vanuit het vliegtuig is het landschap te zien.
Wat een tegenstelling met het landschap van enkele dagen eerder, nu geen palmbomen en rijstvelden maar uitgestrekte berkenbossen en besneeuwde velden.
De tegenstelling is nog groter in het hotel. Nu geen veel te koude kamers, terwijl het buiten heel warm is, maar kamers met een heel hoge temperatuur en een verwarming die rood gloeiend is terwijl het buiten vriest. De temperatuur is alleen omlaag te krijgen door het raam open te zetten.

De tocht vanaf het vliegveld tot aan het hotel in Tula duurde ongeveer twee en een half uur en ging hoofdzakelijk over een snelweg vol gaten en kuilen, terwijl sneeuw langs de kant hoog opgestapeld ligt.

In het hotel wordt gedineerd, terwijl muziek keihard mensen probeert te amuseren.
De ober raadpleegt naast de in het Engels opgestelde menukaart, een menukaart in de Russische taal.
We krijgen hierdoor wat we hebben besteld en eten typisch westerse gerechten.
Nu nog even een beetje slaap inhalen!