De bussen rijden hier redelijk op tijd, om 07.30 u. zitten we in de aircobus op weg naar Kompong Cham. Niet dat het betekend dat we in luxe bus zitten, maar wel met een gereserveerde zitplaats, een tv  die romantische filmpjes laat zien met mooie meisjes en jongens, in een omgeving waar de meeste Cambodjanen niet van kunnen dromen. De meeste passagiers zijn Cambodjanen op enkele westerlingen na, o.a wij viertjes.
Sean Reap is enorm  aan het uitbreiden en we zien hele nieuwe buitenwijken met appartementen, die half zijn afgewerkt, maar wel al bewoond.
 
Het landschap waar we door rijden is vlak, met overal rijstvelden, die er nu dor en kaal bij liggen. 
De tweebaansweg is redelijk goed en waarschijnlijk nog vrij nieuw. Alle plaatselijk verkeer gaat ook over deze weg. Over enkele jaren zal deze weg dus levensgevaarlijk zijn.
De huizen langs de kant zijn meestal in traditionele Cambodjaanse stijl, dus op vrij hoge palen, waardoor onder het huis veel plaats is voor de kippen, varkens, opslagruimte en altijd nog wel ruimte is voor een hangmat te vinden is.
Rondom de huizen is ruimte, alleen ligt overal rommel of lopen er runderen tussen door.

Tegen 11.00 u. Is de eerste stop, bij een zeer armoedige rustplaats, waar de koffie niet te drinken is en het toilet niet te beschrijven.
Bij de tweede stop nemen we niet eens de moeite van onze stoel te komen en haalt Marijke verse ananas, die hier trouwens overheerlijk is.
Om 13.30 u. komen we op de plaats van bestemming aan en voordat je uit de bus bent hebben tuk-tuk chauffeurs al geprobeerd je als klant binnen te halen. Omdat je niet iedereen kunt nemen is het soms heel vervelend om mensen af te wijzen, omdat we weten dat hun inkomsten daarvan afhangen en er weinig werkgelegenheid in Cambodja is
Met koffers hebben we gelukkig twee nodig.
Soms zijn deze chauffeurs heel nuttig omdat ze weten welke hotels goed zijn en hoe de prijzen liggen. Ook kennen ze de toeristische bezienswaardigheden.
Wel willen deze keer graag een iets beter hotel ( in het vorige heeft Wien nog even de wastafel gesloopt, doordat hij uitgleed in de badkamer en de hele boel naar beneden kwam,  maar waar krijg je nog een wastafel, voor $ 25?). 
Nu hebben we dus een vip kamer, met een inrichting die elke fantasie te boven   gaat. Achter de met houtwerk versierde bedden, hangen geplooide gordijnen met kwastjes, een rijk versierde spiegel en nog meer van dat moois, maar wel met een stevige wasbak.

Te voet proberen we de omgeving te verkennen.
Ook in Kompong Cham hebben de Fransen hun sporen achtergelaten, door er fraaie huizen neer te zetten. Dit moet een mooie plaats zijn geweest al is er nu nog maar weinig meer te beleven, doordat de handel is weggevallen.
De ligging aan de Mekong is prachtig, vanuit ons hotel kijken op de rivier uit.
's Middags stijgt de temperatuur dusdanig dat we vlug een tuk-ruk nemen, omdat lopen bijna niet te doen is.
Ook al hebben we al heel wat tempels bezocht, Wat Nokor, uit de 11e eeuw is zeker de moeite waard. De stijl is als in Angkor, terwijl binnen in de tempel ieen nieuwe gebouwd is, omdat de Rode Kmer veel heeft vernield.
Buiten de tempel staan veel stupa's ter ere van de slachtoffers van de Rode Kmer.
Bij de volgende tempel, zijn heel agressieve aapjes, waar zelfs de kinderen bang voor zijn.
Meisjes proberen engels te praten, want ze willen heel graag oefenen en hebben daar volgens zeggen, niet veel kans voor of zijn re verlegen. Even is het moeilijk omdat ze ook proberen Frans te spreken, terwijl je helemaal ingesteld bent op Engels. 
Iedereen is trouwens heel vriendelijk, op straat worden we steeds nageroepen met "hallo".

Iedereen die Wien heeft gefeliciteerd met zijn verjaardag wil hij van harte bedanken.